در ادامه ی پست قبل
با ورود به مقطع پیش دانشگاهی اتفاق تازه ای نیفتاد.اما اواخر پیش دانشگاهی دوباره یاد سخنرانی آقای "ر" افتادم و به دنبال وبگاهش گشتم.او بیشتر ی حرف می زد و من هم در آن سن به ت علاقه مند بودم و دنبالش می کردم.
همان جا بود که دوباره تحت تاثیر شرایط،تصمیم گرفتم مقنعه ام را جلو بیاورم.یادم هست جوری مقنعه ام را سفت می کردم که گاهی کم می ماند دچار خفگی شوم. :))
با ورودم به دانشگاه،همچنان دنبال کننده ی وبگاه آقای "ر" بودم اما کم کم به سمت صحبت های دینی اش متمایل شده بودم و علاوه بر این بیشتر از گذشته به موضوع حجاب فکر می کردم.شاید یکی از دلایلش این بود که در دانشگاه با گروه های مذهبی،همکاری و مشارکت می کردم.
آرام آرام به سخنرانی هایی در مورد پیشینه ی شکل گیری حجاب در اقوام مختلف،گوش کردم.چند جلدی هم کتاب خواندم مثل فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی،مسئله ی حجاب شهید مطهری و . .
رفته رفته بر اساس علاقه ی قبلی ام و بر اساس دلایلی که برای شخص خودم قانع کننده بود تصمیمم را گرفتم.شاید این نقطه برای خیلی ها نقطه ی عطف زندگی محسوب شود اما می خواهم برایتان چیز دیگری بگویم و از زاویه ی دیگری ماجرا را شرح دهم.
معمولا کسانی که در مسیر تغییر و تحول می افتند و دست به انتخاب متفاوتی می زنند در ابتدا انگیزه ای دو چندان پیدا می کنند.یک جورهایی می شود گفت از تصمیمی که گرفته اند انرژی مضاعف می گیرند و با خودشان می گویند حالا که تا اینجا آمدم باقی راه را هم بروم.اصلا تا تهش بروم و ببینم آخرش چه شکلی است.
و این دقیقا همان اتفاقی بود که برای من افتاد.
هر چه تعاملم با گروه های مذهبی بیشتر میشد یک جمله هم از جانب آن ها بیشتر تکرار می شد:نظر شما در مورد چادر چیه؟
این فقط یک سوال ساده نبود.بیشتر به یک جور تشویق می مانست.جوری که بخواهند تو را غیرمستقیم(یا شاید هم کاملا مستقیم)به یک قدم دیگر،به یک حرکت دیگر دعوت کنند.
ادامه دارد
درباره این سایت